چایخانه

پاویون چایخانه ،به مثابه کاتلیستی شهری در بستر پیاده راه مرکزی شهر رشت طراحی و اجرا گردید . ایده اصلی آن بر گرفته از پرچین خانه های روستایی گیلان است . پرچین )رمش ) معماری گیلان همیشه به واسطه طبیعت آن در یک گفت و گو دیالکتیکی میان درون و بیرون شکل می گیرد. جاری شدن حیات
در بستر کالبد شفاف آن بر ایوان نقش می بندد و در گذر از مرزهایی نامرئی به حیاط می رسد . پرچین که در گیلکی “رمش ” و”چپر” هم نامیده می شود، مرزی است میان زمین ها و خانه ها، كه از شاخه های باریك درختان
و یا نِی ساخته می شود و از تکرار عنصری همگون کنار هم ریخت می یابد. گاه شاخه های زائد درختان هرس شده یا نی
خیزران . درجه محصوریت فضا با پرچین به حداقل خود می رسد و ارتباط دیداری میان دو سوی آن، اجتماع محلی را به خانواده پیوند
می دهد. پرچین حائلی است میان درون و بیرون، در عین حال که قلمرو را تعریف می کند، فضایی بینابین میان قلمرو عمومی
و خصوصی است؛ مرز کوچه و خانه، به غایت شفاف . اما آن سو چای خانه،کارکردی دارد که در بستر زمان سویه اجتماعی فرهنگی آن متفاوت گشته و در روستاها، محله ها،
شهرهای کوچک و بزرگ در طول سده های اخیر نقش آفرینی کرده است. پاتوق گرد هم آمدن و گفتن و شنیدن . پاویون چای خانه، طرحی است مبتنی بر تکرار عنصری آشنا در معماری بومی گیلان، ستون هایی که زینت فضاهای نیمه باز
بناهای آن است. این ستون ها در امتداد پوسته خارجی بنا، ایوان را سامان می دهند . پلان بر مربعی استوار است 6 * 6 که از 36 قطعه ستون تشکیل شده و دیوار به حداقل جزء فضا تقلیل یافته است. ورودی
مشخصی ندارد. “وارونگی ” فضایی معلق، سبک، بی مرز و نامرئی به وجود آورده است. حصیر از کف به سقف )آسمان(
رفته و در مرکز با خالی شدن یک ستون، آسمان در آن قرار گرفته است. صدای جای خانه در هرگوشه به گوش می رسد.